Op 3 december 1870 werd er in Satsop, Columbia, Washington, een kind geboren.
Het was een jongen en zijn ouders noemde hem: John Bertram.
John was de zoon van John Brady, een boer, en Emma R. Campbell.
John had één zus:
– Ella
John had één broer:
– Elmer
John had ook een halfzus uit het eerste huwelijk van zijn moeder:
– Myrtle
John volgde zijn opleiding in Pomeroy voordat hij studeerde aan de Bishop Scott’s Academy in Portland, Oregon, waarna hij naar huis terugkeerde en de familiewinkel leidde, als opvolger van zijn vader.
John’s ouders en zus Ella verhuisden naar San Jose, Californië, terwijl John bleef oefenen als koopman.
In het jaar 1902 reisde hij voor vijf maanden naar onder meer Rome. Het jaar daarop verkocht hij het familiebedrijf aan FJ Elsonsohn om het vice-presidentschap van de Pomeroy Savings Bank op zich te nemen; hij had aandelen in de bank sinds de oprichting en was directeur sinds 1894, naast een belang van een derde in de Weller Livestock Company. en was een lid van de vrijmetselaarsloges in Pomeroy en van de Commanderij in Walla Walla en de Elkatiff-tempel in Spokane.
In het jaar 1906 verliet hij Pomeroy kort om zijn gezin in San Jose te helpen, wiens huis werd verwoest door de schokken van de aardbeving in San Francisco. Zijn moeder zou naar verluidt haar hand hebben ingeslagen en zijn zus was ‘rondgeslingerd’. Zijn vader was net het jaar ervoor op 11 november overleden en zijn moeder stierf op 12 oktober 1910.
John, bij zijn vrienden bekend als Bert, was begin 1912 met zijn zus op vakantie geweest door heel Europa, waarbij hij Rome, Napels, Londen, Edinburgh en verschillende locaties in Ierland, waaronder Cork, Dublin en Belfast, aandeed. Hij boekte passage op de Titanic (ticketnummer 113054, £ 30, 10s, cabine A-21 ) voor zijn terugkeer naar de VS, maar op 21 februari 1912 schreef hij aan een kennis WB Morris, waarin hij enige twijfel uitte over de aanstaande reis vanwege de kolenstakingen:
‘Ik heb geboekt om 10 april te varen op de nieuwe stoomboot Titanic, eerste reis over. Maar het is zoiets, ze kan niet gaan vanwege de kolenstaking. Misschien krijg ik geen kolen, dus ik ga vandaag naar de Duitse boten en boek daar een overtocht voor ongeveer dezelfde datum. Ze zullen Zeker kolen hebben, dus als ik niet uitstap op de Fijne Titanic, ga ik op de andere.’
Op 25 februari 1912, terwijl hij in Rome was, schreef hij aan Peter Weller van de Weller Livestock Company:
‘Vriend Peter, ik vond je brief in Napels en was blij hem te hebben. Ik kwam hier gisteravond om 23.30 uur aan, maakte een nachtrit om hier vandaag te zijn, zodat ik vanmorgen naar de kerk in St. Peter’s kon gaan, wat ik deed, en het was erg leuk. Het is erg verbeterd sinds ik hier 10 jaar geleden was, overal goede straten en mooie lichten. Het heeft in 10 jaar veel gewonnen en maakt nu een goed land. Ik nam een driedaagse reis naar Napels en het was groots. Het weer is altijd net lente geweest. Ik ben bang dat het vanaf nu nu is. Ik wil het graag goed hebben in Londen. Zal blij zijn om terug te gaan en naar beneden te gaan, naar de veehouderij, en een kijkje te nemen.
De jouwe
Bert’
Op 30 maart 1912 schreef hij aan Fred Matthies vanuit het Grand Central Hotel, Belfast.
‘Vriend Fred,
waar zijn die brieven die je ging schrijven? Heb er maar één gezien. Maar ik denk dat je het te druk hebt. Ik ben onder mijn vrienden. Reken maar dat ze in orde zijn. Ik vind het hier leuk. Men kan zich hier prima vermaken. Ik nam Cork en Dublin in en ik ga van hier naar Schotland en dan terug naar Londen.
Ik zou binnenkort terug moeten zijn in de VS. Als alles goed gaat, zou ik rond 18 april in New York moeten zijn. Over reizen hierheen valt niets te vertellen. Kolenstakingen leggen alles vast. Ik zou vast kunnen komen te zitten om terug te gaan naar Londen. Maar ik ga het zien terwijl ik hier ben. Ik zit zo vast aan Ierland – ik denk omdat ze van mijn soort zijn.
Ik heb mijn zus in Londen achtergelaten. Tegen de tijd dat ik terug ben in Londen, heb ik genoeg gezien voor deze tijd. Tegen die tijd kan ik niet zo snel naar huis. Ik stop een paar dagen in New York en ga dan rechtstreeks naar Pomeroy. Ik ben een beetje moe van het reizen, maar zodra ik uitgerust ben, ben ik klaar om weer te gaan.
In de hoop dat dit alles goed vindt, ben ik.
Met vriendelijke groet JB
Brady’
Op dezelfde dag schreef hij terug naar WBMorris:
‘Ik ben hier weg. Was naar Cork en keek naar Blarney Castle. Ik stopte ook in Dublin en keek rond. Ik vind het hier prima. Het moet dandy zijn in mei en juni. Ik ga van hier naar Schotland. Ik zal daar wat tijd doorbrengen en dan terug naar Londen en ik ga proberen 10 april te zeilen. Zou rond de 17e in New York moeten zijn, want het is een prima boot.’
John Brady schreef nog veel meer brieven die bewaard zijn gebleven, een die hij schreef aan zijn vrienden Lois, Florence en Willena Long zei dat hij hen wat Coral zou brengen dat hij had gekocht tijdens een vakantie in Europa. Bert ging vaak vissen met hun vader en de broers van de meisjes, vaak kamperend in de bergen.
De Titanic werd niet opgehouden door de kolenstaking en Bert Brady ging aan boord van het schip in Southampton als eersteklas passagier (cabine A-21). De laatste brief die hij schreef, gericht aan JR Stevenson, was gepost in Edinburgh, Schotland en luidde simpelweg:
‘Ik geniet van Schotland en moet aan mijn Schotse vrienden denken.
Met de beste wensen voor iedereen,
J.B. Brady’
John Bertram Brady kwam bij de ramp om het leven. Met de langzame stroom van informatie na de tragedie hield de pers in Pomeroy de hoop dat hij het misschien nog had overleefd, maar op 20 april 1912 meldden ze dat ‘Brady’s zwager, RL Rush een telegram ontving van MH Houser. , vervolgens in New York, NY zeggend dat “Bert verdwaald is. Volgens de laatste rapporten zijn er maar heel weinig mannen gered, rekening houdend met weinig reddingsboten.” De volgende vrijdag hoorde meneer Rush dat de Carpathia was aangemeerd en dat Bert niet tot de geredden behoorde.’
Op 28 april 1912 werd in Pomeroy een herdenkingsdienst gehouden voor John Bertram Brady.
John Bertram Brady overleed op 41-jarige leeftijd.